بررسی رابطه ی بین خود تنظیمی یادگیری با خود ناتوان سازی تحصیلی به واسطه گری ویژگی های شخصیتی

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین خود تنظیمی یادگیری با خودناتوان سازی تحصیلی به واسطه گری ویژگی های شخصیتی است. جامعه این پژوهش شامل کلیه دانشجویان دانشگاه علامه طباطبایی در سال تحصیلی 93-92 می باشند، که از این جامعه آماری، نمونه ای به تعداد 400 نفر از دانشجویان دانشکده حقوق و علوم سیاسی، با روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند، این تعداد شامل 162 مرد و 238 زن می باشند. برای سنجش متغیرهای مورد مطالعه از پرسش نامه خودناتوان سازی تحصیلی میگلی، پرسش نامه خود تنظیمی بوفارد و پرسش نامه ویژگی های شخصیتی نئو (neo-ffi) استفاده شد. در ضمن برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های کولموگروف اسمیرنوف تک نمونه ای، همبستگی پیرسون و روش تحلیل مسیر استفاده شد. نتایج این پژوهش نشان داد که بین ابعاد شخصیت (وجدان گرایی، توافق پذیری ، باز بودن نسبت به تجربه و روان رنجوری ) با خود ناتوان سازی رابطه وجود دارد. البته بین بعد برون گرایی با خودناتوان سازی رابطه ای مشاهده نشد. همچنین یافته ها حاکی از این بود که بین خودتنظیمی یادگیری با خودناتوان سازی تحصیلی رابطه ی معنی دار وجود دارد.